இந்திரா காந்தி அவர்கள் இறந்த போது..,

சில நிகழ்ச்சிகல் மிகச் சிறிய வயதில் நடந்தால்கூட அது ஏற்படுத்தும்தாக்கம், மறக்க முடியாமல் போகும். உண்மையில் ஆறு,ஏழுவயதில் நடந்த நிகழ்ச்சி, உங்கள் மனதில் ஆழமாக பதிய முடியுமா? என்ற கேள்விக்கு என்னால் பதில் சொல்லத் தெரியவில்லை. அதை அப்படியே இன்று உங்களால் திருப்பிச் சொல்ல முடியுமா என்ற கேள்விக்கும் பதில் சொல்லத் தெரியவில்லை.அதுபோலத்தான் இந்த நிகழ்ச்சியும் ஆனால் இந்த நிகழ்ச்சியை பலரும் அடிக்கடி நினைவூட்டிக் கொண்டே வந்தததால் ஓரள்வு அப்படித்தான் என்ற எண்ணமே வந்து நிலைத்து நிற்கிறது..,

அந்த நாள் எப்படி ஆரம்பித்தது என்ற எண்ணம் எனக்கு நினைவில் இல்லை. பள்ளி உணவு இடைவேளைவிட்டபிறகு நேராக புத்தகப் பையுடன் வீட்டுக்கு வந்து கொண்டிருந்தோம். சாலையின் ஓரங்களில் கடைகளில் வாசலில் வானொலிப் பெட்டியை வைத்துக் கொண்டு கூட்டம் கூட்டமாக மக்கள் நின்று கொண்டிருந்தனர். அவர்கள் பேசிக் கொண்டிருந்ததை ஒட்டுக் கேட்ட போதுதெரிந்த விஷயம்தான் பாரதப் பிரதமர் இந்திரா காந்தி சுட்டுக் கொள்ளப் பட்ட செய்தி.

அப்படியே வீடு நோக்கி வந்த நான் தாயாரிடம் அப்படியே செய்தியைச் சொன்னேன். டேய், சின்னப் பசங்க அப்படியெல்லாம் பேசக் கூடாதுடா, என்று சொன்னார். இல்லமா அப்படித்தான் ரோட்ல பேசிக்கறாங்க. தாயாருக்கு பயங்கர கோபம் அப்படியேகையில் கிடைத்த ஒரு குச்சியை எடுத்து மிரட்ட ஆரம்பித்தார். எதோ ஒரு தவறு செய்து விட்டது போல தோன்றியது.

சரி, துணைக்கு அழைப்போம், என்று நினைத்து அம்மா மாமாவ வேணும்னாலும் கேட்டுப் பாரும்மா.., அவர் மூன்றாம் வகுப்பு படித்துக் கொண்டிருந்தார். என்னை அவர்தான் பள்ளிக்கு அழைத்துச் செலவார். வீட்டிற்கு அருகிலேயேதான். அவரும் ஆமாம் போட்டார். நான் மாமாவைத்துணைக்கு அழைக்க தாயார் மாமாவின் தாயாரை துணைக்கு அழைத்தார். அவர் நெல் அல்லது அரிசியைப் போட்டு உரலில் குத்திக் கொண்டு இருந்தார். அவருக்கும் கடுமையான கோபம், அவர் உலக்கையுடன் எங்களை துரத்த ஆரம்பித்தார். எதோ தவறு செய்து விட்டோம் என்ற எண்ணத்தில் நானும், மாமாவும் ஓட ஆரம்பித்தோம். சற்று நேர துரத்தலுக்குப் பிற்கு அவர்கள் நின்று கொள்ள, நாங்கள் தெருவையே சுற்றி, சுற்றி ஓடிக் கொண்டு இருந்தோம். யாரும் பார்க்காத நேரத்தில் ஒரு புளிய மரத்தில் ஏறிவிட்டோம். அந்த மரம் சின்ன பசங்க கூட ஏறிவிடும் வகையில் வளர்ந்திருந்தது. படியில் ஏறுவது போல ஏறி கொஞ்சம் மேலே சென்று உட்கார்ந்து கொண்டோம். கொஞ்ச நேரத்தில் நாங்கள் சொன்ன செய்தியைப் பற்றி விவாதித்துக் கொண்டு பல இளைஞர்கள் கையில் தடிகளுடன் சுற்ற ஆரம்பித்தனர்.

சற்று நேரத்தில் எங்கள் உறவினர்களும் எங்கள் பெயரைக் கூவிக் கொண்டே எங்களைத்தேட ஆரம்பித்தனர். அவர்கள் கையிலும் தடிகள் இருந்தன. எங்களுக்கு பயம் கூடிக் கொண்டே போனது. அப்படியே பொழுது சாயத் தொடங்கியது. அந்தப் பகுதியில் ஆள் நடமாட்டம் வெறிச்சிடத் தொடங்கியது. இருந்த சின்ன சின்னகடைகளும் அடைக்கப் பட்டன. வெள்யே நடமாடுபவர்கள் கையில் தடிகளுடந்தான் சுற்றிக் கொண்டிருந்தனர். எங்களுக்கு பயம்.., பயம்.., மேலும் பயம்.....

எதோ எங்களால்தான் எல்லோரும் தடியுடன் சுற்றுவது போலவும் எங்களை அடிக்கத்தான் எல்லோரும் சுற்றுவது போலவும் எண்ணத்தில் அப்படியே தூங்கியும் விட்டோம் (பசி மயக்கமாய் கூட இருந்திருக்கலாம்). மறுநாள் காலையில் அந்த புளியமரத்தடியில் கூடிய ஐக்கிய நாட்டுமக்கள் கூட்டத்தில் கலந்துகொண்ட மக்களில் ஒருவர் மேலே தலையையைத்தூக்கிப்பார்த்து அதில் தூங்கிக் கொண்டிருந்த எங்களை மீட்டார்களாம்..

===================================================

இது ஸ்டார்ஜான என்னை அழைத்த தொடக்கக் கல்வி பருவம் பற்றிய தொடர்பதிவின் இரண்டாம் பாகம். முதல்பாகம் இங்கே இருக்கிறது.

விரைவில் இந்த பதிவின் அடுத்த பகுதியைப் போட்டுவிடுகிறேன்.

இந்தத் தொடர் பதிவின்

விதிகள் : தொடக்கப் பள்ளிப் பருவத்தைப் பற்றியும், ஆசிரியர்கள் பற்றியும் எழுத வேண்டும், தங்கள் விரும்பும் மூவரை அழைத்து தொடரச் சொல்ல வேண்டும் !